เมื่อตอนเป็นเด็กเรามักจะตื่นเต้นและสนุกกับทุกเทศกาลที่โรงเรียนจัดขึ้น ปีใหม่ วันเด็ก และคริสมาสต์ เทศกาลที่เราโปรดปรานที่สุด เกมส์ต่างๆ กล่องของขวัญที่ห่อด้วยกระดาษสีสวยเต็มโต๊ะ และสิ่งที่เราชอบที่สุดในเทศกาลนี้ คือ ต้นคริสมาสต์หน้าโรงเรียน ตอนเด็กๆ จำได้ว่ามันช่างดูสูงใหญ่….เสียเหลือเกิน กว่าจะรู้ว่าซานตาครอสหน้าโรงเรียน คือ ลุงยามหน้าโรงเรียนที่โดนสั่งให้ใส่ชุด ส่วนต้นคริสมาสต์ก็แค่ ต้นไม้ปลอมที่เหมือนจะเล็กลงๆ ทุกปี เวลาก็ผ่านไปหลายปีพอดู ยิ่งขึ้นชั้นเรียนที่สูงขึ้น งานคริสมาสต์ของโรงเรียนก็ดูจะน่าตื่นเต้นน้อยลง เกมส์ต่างๆที่มี ก็ดูจะน่าเบื่อไปเสียหมด แม้แต่ซานตาครอส ทั้งๆที่เป็นลุงคนเดิม แต่ก็ดูน่าเบื่อและน่าขัน
ก็แค่ลุงยามใส่ชุด......
ความคิดนี้มันช่างเย็นชา ดูแห้งแล้งเหมือนกับโลกของผู้ใหญ่ ที่ต่อมจินตนาการบกพร่อง
การเติบโตมันคงเดินสวนทางกับจินตนาการกระมัง เราทำมันหล่นหายไปสักเท่าไหร่กัน ตลอดการเดินทางเพื่อที่จะเติบโต ถุงเท้าก็แค่ถุงเท้าธรรมดาเมื่อมองเห็น ไม่ได้สำคัญหรือน่ารอคอยของขวัญใดๆ เพราะเรารู้แล้วว่าซานตาครอสไม่มีอยู่จริง แต่ข้อดีของการเติบโต คือ เราไม่เห็นจำเป็นต้องรอให้ลุงซานตาครอส หรือใครก็ตามที่ให้ของขวัญ หรือความสุขในเทศกาลไหนๆ เมื่อเรารู้ว่ามันไม่มีอยู่จริง วันนี้เราที่เดินทางมาได้ช่วงระยะเวลาหนึ่งของชีวิต เราเติบโตพอที่จะรู้ว่า ผู้ที่จะนำความสุขใส่กลับมาในถุงเท้านั้นได้ ก็มีแต่เรา
ลองหลับตา ลืมความจริงไปสักพัก แล้วมาร่อนตะแกรงความทรงจำนึกย้อนกลับไปถึงช่วงเวลาที่เรายังเชื่อในจินตนาการ และยังมีความหวังกับทุกสิ่งบ้าง จะเป็นไรไป....... บทบาท หน้าที่ ความรับผิดชอบในฐานะผู้ใหญ่ก็คงไม่สึกหลอลงไปหรอกมั้ง
No comments:
Post a Comment
Comment ^_^